Dalszy ciąg inskrypcji mówi nam o szeregu osób biorących udział w rytuale i o tym, że niejaki Plenis zabił poświęcone zwierzę, a pozostali padli na twarz przed wielkim bogiem. Napisy tego typu pojawiają się w okolicach 270 roku by ostatecznie zniknąć w latach czterdziestych IV wieku, co miało prawdopodobnie związek ze stopniową chrystianizacją imperium. Kowale z Hermonthis przybywali do Deir El-Bahari wraz z zakończeniem pory, w której wylewa Nil. Ich wyprawa miała miejsce tuż po wielkich świętach ku czci Ozyrysa, boga kojarzonego z odradzającym się życiem. Upamiętniano wówczas jego tryumf nad Setem, bogiem zła i chaosu. Osioł należał do zwierząt nieczystych, łączonych z Setem. Jak można przypuszczać, kowale (sami wykonujący zawód uchodzący za nieczysty) zabijali osła jako „kozła ofiarnego”, czyli zwierzę uosabiające niejako grzechy całej wspólnoty. O podobnych praktykach słyszymy także w Grecji. Według mitu ośli ryk miał zbudzić ze snu Hestię (według innej wersji nimfę Lotis), ratując boginię od zostania zgwałconą przez Priapa. Od tamtej pory, żeby przebłagać boga płodności, rokrocznie składano mu w ofierze osła w Lampsakos. Starożytnym, osioł kojarzył się przede wszystkim z brudem i rozwiązłością seksualną. Nie przypadkowo w słynnych Metamorfozach Apulejusza, kochliwy Lucjusz zostaje przemieniony w kłapoucha. W zarzucie onolatrii zbiegają się zarzuty kierowane nad Tybrem wobec podejrzanych grup religijnych – kult chaosu, rozwiązłość seksualna i gminność. Co może wydać się dziwne, także pewien antyżydowski stereotyp.

Józef Flawiusz rozprawia się z tym oszczerstwem jak współczesny historyk. Wykazuje, że żadne wiarygodne źródło, żaden autor piszący o tym wydarzeniu nie wspomina, by podobne odkrycie miało miejsce. Również Rzymianie, zdobywając kilkakrotnie święte miasto, nie znaleźli w Jerozolimie złotej głowy osła. Mimo takich zdroworozsądkowych argumentów, pogłoski adorowaniu osłów przez Żydów były stale obecne, nawet wśród członków elit cesarstwa. Tacyt, wybitny rzymski historyk, przedstawia własną wersję wyjścia z Egiptu. Żydów wypędzono, a gdy błądzili przez pustynię, znaleźli się blisko śmierci z pragnienia. Wówczas Mojżesz obiecał w imieniu całego ludu, że Żydzi otoczą kultem istotę, która im pomoże. W tym momencie dzikie osły przebiegły obok i zaprowadziły tułaczy do wodopoju. Z tej przyczyny, jak twierdzi Tacyt, „obraz zwierzęcia, za którego wskazówką wyzbyli się tułaczki i pragnienia, w przybytku bożym poświęcili(…)”. Jeśli takie rzeczy mówili o Żydach ludzie wykształceni, można się domyślić, co na ich temat sądził gmin. Młody kościół mógł otrzymać oskarżenie o onolatrię w spadku, gdyż poganie do pewnego momentu nie odróżniali chrześcijan od Żydów. 

Choć po tych wszystkich wyjaśnieniach może wydać się to zaskakujące, poganie w swoich zarzutach mieli nieco racji. Orygenes około 248 roku napisał odpowiedź na zarzuty kierowane wobec chrześcijaństwa przez Celsusa, filozofa żyjącego najprawdopodobniej w czasach Marka Aureliusza. Teolog w pewnym momencie zaprzecza, by chrześcijanie korzystali z magicznych tablic. Z ich opisu wynika, że stanowiły schematy kosmosu, używane w jakiś rytuałach. Przed Kopernikiem wszechświat miał strukturę jasną i uporządkowaną. Ziemia znajdowała się w samym centrum, co było miejscem tak zaszczytnym, że aż najgorszym z możliwych. Środek świata był zarazem jego dnem, nikłym punktem zagubionym pośród harmonijnych sfer. Ludzie, przygwożdżeni do ciążącej w dół materii mogli tylko wzdychać do wyższych światów. Przedkopernikański model istniał w wielu wariantach, zazwyczaj opierano go o liczbę siedem, gdyż tyle wówczas znano planet (licząc w to Słońce i Księżyc). Na czele każdej ze sfer, stał zarządca nazywany archontem i utożsamiany z jedną z planet. Być może, za pośrednictwem wspomnianych tablic przekazywano sekretne nauki umożliwiające duszy adepta wzniesienie się do góry? Dociekliwy Orygenes odnalazł tablicę podobną do tej, którą opisywał Celsus i przypisał jej autorstwo sekcie ofitów. Była to gnostycka grupa uważająca starotestamentowego Boga za złego demiurga, który ukrył przed ludźmi prawdziwą wiedzę, którą symbolizował wąż (po grecku ofis). Oba schematy porównywane przez autora Przeciw Celsusowi zawierały przedstawienia archontów mających zwierzęce ciała i imiona będące zniekształconymi, hebrajskimi imionami Boga i aniołów. Idąc do góry, natrafiamy na następującego bożka: 

Nawet współcześnie ludzie oczekują, by bóg stwórca był wspaniałą istotą. W tej ponurej, gnostyckiej wizji okazał się być zwykłym osłem. Zdaniem Orygenesa, tego typu wierzenia nie mają nic wspólnego z chrześcijaństwem. Należy jednak pamiętać, że tego typu grupy często uważały się za chrześcijan i tak też były odbierane przez władze i ulicę. Choć Orygenes mówi o działalności ofitów jako o zamierzchłej przeszłości, na ślad ich aktywności trafiamy  jeszcze w IV wieku. Epifaniusz z Salaminy, biskup i namiętny łowca herezji pisał: