Konie, jakimi dysponowali starożytni były mniejsze niż obecnie. Zwierzęta nie były podkuwane, nie znano twardych siodeł ani nawet strzemion. Jeżdżono na derce przerzuconej przez grzbiet. Nieco łatwiej, co wcale nie znaczy bezpieczniej, było powozić zaprzęgiem konnym. Rydwan wykorzystywany w konkurencjach sportowych był niewielkim, dwukołowym wozem z wikliny lub metalu, do którego zaprzęgano zwierzęta w różnej liczbie. W Tethrippon, najpopularniejszej i najstarszej (VII wiek p.n.e.) spośród olimpijskich konkurencji hippicznych, ścigały się kwadrygi. Znacznie później (w roku 408 p.n.e.) do programu trafiło synoris, w którym startowały zaprzęgi dwukonne. Istniały również wyścigi źrebaków, a przez pewien czas rywalizowały nawet muły. W epoce cesarstwa rozprzestrzeniał się rzymski model wyścigów. Jedną z jego cech rozpoznawczych było podzielenie zawodników między cztery stajnie, nazywane według kolorów tunik noszonych przez woźniców. W pewnym momencie wokół stajni powstały kibicowskie fakcje, które podzieliły między siebie ulice późnoantycznych miast. (Pytanie, czy jesteś za zielonymi mogło mieć wówczas równie przykre konsekwencje, co obecnie pytanie o kibicowanie Legii zadane w nocnym autobusie). Organizacji wyścigów cyrkowych nie położył kres nawet tryumf chrześcijaństwa, które potępiało dawne rozgrywki sportowe jako przejaw kultu demonów. Cesarze w dalszym ciągu wykładali ogromne fundusze na gonitwy w hipodromach. Ostatnie znane nam wyścigi odbyły się niemal u progu czasów nowożytnych. Wróćmy jednak do Olimpii. W tethrippon wykonywano najprawdopodobniej dwanaście okrążeń wokół hipodromu, co dawało dystans około 15 kilometrów. Najtrudniejsze były zakręty. By nie rozbić się na wirażu, zaprzęgano po bokach najbardziej doświadczone i wytrzymałe konie. Ale na tym nie kończyły się niebezpieczeństwa. Środkiem hipodromu nie była przeprowadzona banda, więc często dochodziło do zderzeń czołowych. Synoris prawdopodobnie wyglądało dość podobnie. W konkurencji jazdy wierzchem, keles, pokonywano zaś znacznie krótszy dystans, ok. 1500 m. Przy ówczesnych warunkach, skoki końskie nie wchodziły w grę. Słyszymy za to o iście akrobatycznych wyścigach, podczas których należało np. zeskakiwać i ponownie wskakiwać na rydwan, albo na ostatniej prostej należało biec obok konia. Jednak dyscypliny te miały wyłącznie lokalny charakter, lub tylko przez krótki czas były rozgrywane w Olimpii.

Przed wyścigami kibice porównywali zwierzęta, oceniali ich szanse. Kwitł hazard. Antyczni dżokeje pozostają w cieniu swoich wierzchowców. Woźnicami byli niewolnicy, od dziecka przygotowujący się do tego trudnego rzemiosła. Zgodnie z zasadami, wieniec należał się temu, do kogo należały zwierzęta. Właściciel mógł wystawić kilka zaprzęgów, w konsekwencji czego wyścigi stały się okazją do prezentowania bogactwa przez tyranów i arystokratów. Niekiedy zaprzęg wystawiało całe miasto. Ponieważ zwycięzcą ogłaszano właściciela, wśród zwyciężczyń zdarzały się nawet kobiety. Pierwszą, która wygrała na igrzyskach w Olimpii była Kyniska ze Sparty. Należąc do rodziny królewskiej, miała dość środków by wystawić zaprzęg tryumfujący na igrzyskach w 396 roku p.n.e., i powtórzyć ten wyczyn w cztery lata później. Być może nawet nie widziała swego zwycięstwa na własne oczy, gdyż jedyną kobietą oficjalnie dopuszczaną do oglądania zawodów była miejscowa kapłanka Demeter. Co skłoniło Kyniskę do wystartowania w zawodach? Starożytni przypisują inicjatywę jej bratu, królowi Sparty Agesilaosowi. Powiadają, że chciał przez zwycięstwo swojej siostry udowodnić, że wygrana w olimpijskim agonie nie wymaga wcale arete (cnoty), a jedynie nakładów finansowych. Jakie by nie były powody, spartańska księżniczka przeszła do historii jako pierwsza zwyciężczyni igrzysk olimpijskich.